Nie wyczerpaliśmy jednak wszystkich własności gazu węgłowego. Chodzi nam także o to, aby móc od razu rozpoznać go od innych gazów, np, od powietrza, do którego jest pozornie bardzo podobny. Do tego najlepiej posłużyć może woda wapienna, której dostanie za parę groszy w każdej aptece. Jest to woda, w której rozpuszczono nieco wapna, tak, aby nic nic straciła ze swej przejrzystości. Weźmy więc małą kolbę, wiejmy w nią nieco wody wapiennej, a wewnątrz tej cieczy zanurzmy koniec rurki szklanej, wychodzącej z butelki, w której z kredy i kwasu wytwarzamy gaz węglowy. Gaz ten uchodzi pęcherzykami. które, przechodząc przez wodę wapienną, zmieniają całkiem jej wygląd: z przezroczystej staje się ona mętną i białą jak mleko; widzimy wyraźnie, że pływa w niej jakby leciutki biały proszek, który zgromadzi się na dnie, jeżeli usuniemy w czas wodę wapienną i pozostawimy w spokoju.

Biały ten proszek, który nadaje wodzie wapiennej pozór m eka, pochodzi od wapna, które było rozpuszczone w wodzie, i od gazu węglowego.