W bardzo dawnych czasach, gdy człowiek żył w stanic pierwotnym i nie miał ani takiego odzienia, ani takich naczyń, ani takiej broni, jak dzisiaj, był prawie dziki i żył prawie jak zwierzę, w czasach tych używał on kawałów krzemienia na topory, narzędzia i broń do obrony od zwierząt i do zdobycia jadła. Grubymi igłami, odłupanymi z krzemieni, zeszywał, a raczej spajał skóry dzikich zwierząt i niemi się przyodziewał. Używał on do tych celów krzemieni, z powodu wielkiej ich twardości. Otóż, wykuwając te przedmioty krzemienne uderzeniem jednego krzemienia o drugi, człowiek spostrzegł iskrę. Zjawisko to wydać mu się musiało z początku nadzwyczaj dziwnym i strasznym. Lecz, oswoiwszy się z niem, człowiek zapoznał się z ogniem i nauczył się wzniecać ogień i używać go do innych celów.

Niektórzy sądzą, że krzemień posłużył ludziom do wzniecenia pierwszego ognia na święcie; nic można jednak twierdzić na pewno, czy tak rzeczywiście było, gdyż są inne sposoby (np. tarcie dwóch kawałków drzewa), za pomocą których człowiek mógł równie łatwo zapoznać się po raz pierwszy z ogniem.

W każdym razie, krzemień oddał ludziom pierwotnym wielkie usługi i był dla nich równie cennym, jak dla nas dzisiaj żelazo.

I w późniejszych czasach używano skałki krzemiennej do krzesania iskry i zapałania prochu na panewce tak zwanej broni skałkowej.