Jeśli drzewo tli się za wolno, wówczas robimy małe otworki po bokach stosu, aby powstał przeciąg i aby mogła wejść większa ilość powietrza. Po kilku dniach, gdy drzewo zupełnie się zwęgliło, zasypujemy wszystkie otwory ziemią, aby ogień zagasić, i czekamy, aż stos zupełnie się oziębi, wtedy dopiero wybieramy węgiel.

Węgiel drzewny jest czarny, lekki, miękki, kruchy, dziurkowaty i zachowuje kształt drzewa, z którego został wypalony. Węgiel kostny jest szarawy, twardszy, kruchy, dziurkowaty i zachowuje kształt kości, z której został otrzymany.

Węgiel drzewny i węgiel kostny mają jeszcze jedną własność niezmiernie ważną. Aby ją poznać, postąpmy w taki sposób.

Weźmy lejek nieduży, wstawmy go do butelki lub słoika, a wewnątrz wyścielmy go kawałkiem szmatki czystej, lub zmoczoną bibułą, tak złożoną, aby dobrze przylegała do wnętrza lejka. Gdy ułożyliśmy sobie taki prosty przyrządzik, weźmy trochę węgla kostnego, przedtem miałko utłuczonego, wsypmy go do szklanki i nalejmy nań wina czerwonego. Łyżeczką albo prętem szklanym pomieszajmy węgiel z winem, a następnie wylejmy wszystko razem do lejka na jego szmatkę lub bibułę.