Nic więc dziwnego, że człowiek umiera po połknięciu tego płynu strasznego, gdyż cała droga, którą przechodzi kwas siarczany, to jest usta, przełyk, żołądek, trzewia zostaną spalone na węgieł.

Na zatrucie witrolem najlepiej zaraz zażyć magnezji lub kredy, których dostanie w każdej aptece.

Do szklanki wysokiej i wąskiej sypię trochę cukru miałkiego, skrapiam go wodą, a teraz leję na to kwasu siarczanego, ciągle mieszając to ciasto prętem szklanym. Masa ciemnieje, czernieje, zagrzewa się, wybucha z niej para wodna, aż nareszcie podnosi się i wylewa ze szklanki, podobna do smoły czarnej i gęstej. To też szklankę trzeba koniecznie       postawić na talerzu. Szklanka jest tak rozgrzana, że ledwie można się jej dotknąć, czuć przy tym wyraźnie cukrem spalonym, a także parą siarki. Jeśli do kwasu siarczanego wrzucimy niektóre metale, jak cynk, żelazo, miedź, żywe srebro, to rozpuszcza się, jak cukier w wodzie, jedne w kwasie zimnym, drugie przy ogrzaniu. Daje to miarę siły gryzącej witrolu.