Pod wpływem tej zimnej kąpieli siarka krzepnie natychmiast, ale jednocześnie zmienia się do niepoznania: robi się z niej masa miękka, dziurkowata, podobna do gąbki, którą można ugniatać palcami i nadawać jej jakie chcieć kształty. Nazywamy ją siarką plastyczną. Jednakże z czasem ta odmiana siarki twardnieje, nabiera kruchości, jaśnieje, i stopniowo wracają jej wszystkie własności siarki zwyczajnej.

Zapaliwszy kawałek siarki, będziemy mieli widok bardzo piękny, gdyż siarka pali się prześlicznym płomieniem błękitnym, ale nos musimy czym prędzej zasłonić chustką, a to dlatego, że razem z tym pięknym płomieniem i trucizną na nas wielkie kłęby dymu białego, o zapachu bardzo nieprzyjemnym i duszącym.

Dawniej, gdy wszyscy używali zapałek siarkowych, wówczas za zapaleniem każdej zapałki wydzielał się ten dym ostry i duszący, pochodzący ze spalenia siarki. Dym ten nie jest siarką; nie jest on też parą siarki. Widzieliśmy przed chwilą jak siarkę przez ogrzewanie można zamienić na płyn żółty, a przez ogrzewanie jeszcze silniejsze zmusić ją do gotowania się czyli wrzenia; jak z wody gotującej się idzie obficie para wodna, tak z siarki tworzy się para siarczana, która jest kołom pomarańczowego. Tym zaś biały i cuchnący powstaje nie przez gotowanie siarki, ale przez palenie jej, a wiadomo że gotować i palić to zjawiska całkiem od siebie odmienne, ten dym więc nie jest parą siarki, ale zupełnie czym innym.