Jeśli z bliska powąchamy gaz węglowy, to przekonamy się, że ma szczególniejszy zapach, trochę szczypiący; a jeśli usta zbliżymy do słoja, to uczujemy smak kwaskowaty. Smak ten i zapach przypominają bardzo wodę sodową, którą dostać można w aptekach, zamkniętą w syfonach lub butelkach woda ta bowiem jest zwykłą wodą, w którą wtłoczono gaz węglowy.

Gaz zatem węglowy ma smak i zapach sobie właściwy, powietrze zaś nie ma żadnego smaku, ani zapachu.

Co jednak jest najdziwniejszym, że gaz węglowy nic ucieka szybko ze słoja otwartego, może w nim stać dość długo; a przekonać się możemy o jego obecności stąd, że zapalona zapałka lub drzazga gaśnie w słoju. Dowodzi to, że gaz węglowy jest ciężki, a w każdym razie cięższy od powietrza, i dlatego trudno i powoli uchodzi ze słoja. Uczeni przekonali się, że gaz ten jest półtora raza cięższy od powietrza. Z tej przyczyny gromadzi się łatwo w miejscach położonych nisko, jak w piwnicach, jaskiniach, pieczarach, na dnie kopalni, studzien, beczek i t. p. We Włoszech, pod miastem Neapolem, jest jaskinia, zwana „psią“, na dnie której gromadzi się wciąż gaz węglowy.