Któż nie zna piasku, gliny, krzemienia, kamieni polnych? Kto nie miał w ręku szklą, fajansu, porcelany? Są to wszystko związki krzemu, znane od wieków, sam jednak krzem w nich zawarty poznano bardzo niedawno. Nie można się temu dziwić, gdyż krzem daje się niezmiernie trudno wydobywać z ciał zawierających go, a samego krzemu, czystego, niema’ wcale w przyrodzie. Natomiast związki krzemu mają bardzo ważne znaczenie w przyrodzie: można powiedzieć, że.tak, jak związki węgla są podstawą .“świata żyjącego, tak związki krzemu są doniosłe w święcie nieżyjącym, czyli mineralnym,—to jest w święcie skal, głaz(‘)w, kamieni i wszystkiego, co stanowi skorupę ziemską.

Czysty krzem, zarówno jak węgiel, można otrzymać z jego związków w trzech odmianach: jedna jest bezkształtna, przedstawiająca się jako proszek brunatny, —druga jest podobna do gralitu, gdyż ma postać blaszek sześciokątnych i szarych; —trzecia zaś przypomina diament i ma kształt ośmiościanów bardzo błyszczących i twardych.

Wszystkie te odmiany są palne, to jest palą się w powietrzu,—jedne łatwiej, drugie trudniej. Podczas palenia, krzem wybiera z powietrza tlen, to jest łączy się z tlenem, i tworzy związek, który zowiemy dwutlenkiem krzemu, podobnie jak gaz węglowy chemicy zowią dwutlenkiem węgla.