Ponieważ promieniowców jest niezmierna ilość w wodzie morskiej, a rozmnażają się one z wielką szybkością, więc, choć drobne, stanowią potęgę. Po ich śmierci skorupki opadają na dno wód i tworzą tam całe warstwy krzemionki. W wielu miejscowościach piasek na wybrzeżach morskich jest gęsto pomieszany ze skorupkami tych istotek. W wodach słodkich żyją znów drobne roślinki, zwane okrzemkami, pochłaniające również krzemionkę rozpuszczoną w wodzie. Trupy tych malutkich roślinek wytwarzają z czasem warstwy krzemionki niezmiernie miałkiej, pomieszanej zwykłe z piaskiem, zwanej ziemią okrzemkową.

Wszystkie w ogóle rośliny wyciągają krzemionkę rozpuszczoną w wodzie, jaka znajduje się w glebie. Niektóre nawet, jak skrzypy, tyle jej nabierają, że są bardzo’ twarde, i po spaleniu krzemionka ich zostaje w postaci jakby szkieletu, podobnego do żywej rośliny. Nasze zboża i niektóre trawy łąkowe wciągają w siebie również z gleby dużo krzemionki; dlatego to plewy zbożowe i słoma są tak ostre, a trzciną i niektórymi trawami można głęboko się skaleczyć.

Wspomnieć musimy również, że niektóre przedmioty długi czas zakopane w ziemi, jak kawałeczki drzewa, drobne owoce, ciała owadów i t. p. nabierają w siebie nieraz krzemionki zawartej w glebie i twardnieją z czasem tak, że stają się podobne do kamieni. Zowiemy takie przedmioty skamieniałymi. Któż by nie znał krzemienia, tego kamienia pospolitego, który znajdujemy prawie wszędzie, na polach, na wybrzeżach morskich, w łożyskach rzek, po naszych szosach i drogach i t. p. Wszyscy znamy go z tego, że, uderzony o drugi krzemień lub o żelazo, wydaje ze siebie iskry. Stąd używano go do krzesania ognia, i jeszcze niedawnymi są te czasy, gdy nic znano zapałek, a krzesiwo, krzemień i hubka były niezbędne w każdym domu.