Drugi minerał, zwykle przeważający w granicie, przedstawia się w postaci dużych tablic, płaskich i połyskujących, nadających barwę granitowi: bywają one czasem białe, jak śnieg, ale częściej są różowe, ceglaste lub prawie czerwone, jaśniejsze lub ciemniejsze; trafiają się nawet zielonkawe, szare i t. p. Zowiemy je felspatem lub spatem skalnym, gdyż jest niezmiernie obficie rozsiany w rozmaitych skałach.

Wreszcie między szarymi, o tłustym połysku, grudkami kwarcu i lśniącymi płaszczyznami felspatu rozrzucone są błyszczące okruchy, niby blaszki złote łub srebrne, czasem bardzo ciemne, lecz silnie błyszczące. Są to malutkie blaszki miki. Niekiedy obok tych okruchów znajdują się w granicie większe, a nawet bardzo wielkie, tablice miki. Można wtedy łupać je paznokciem i oddzielać na blaszki mikowe: są one bowiem poukładane jedne na drugich, jak kartki w książce. Oddzieliwszy taką pojedynczą blaszkę mikową, przekonamy się, że wygląda ona jak mała szybka szklana, jest przeświecająca lub zupełnie przezroczysta,—z tą jednak ważną różnicą, źe szkło nie jest giętkie,- tafelkę zaś mikową można wyginać na wszystkie strony.

Granit zatem nic jest minerałem pojedynczym, lecz skalą, złożoną z trzech minerałów, bardzo od siebie odrębnych: kwarcu, felspatu i miki.