Odmiana węgla kamiennego

Pomimo wielkiej rozmaitości wyglądu, różne odmiany węgla przedstawiają niektóre własności wspólne.

Wszystkie są ciałami stałymi, pozbawionymi smaku; nie można też ich przetopić, tak jak przetapiamy siarkę, ani zamienić na ciecz wrzącą, a potem na parę. Niedawno dopiero przekonano się, że w bardzo znacznym gorącu, które otrzymać można we właściwych piecach elektrycznych, węgiel mięknie, a nawet częściowo ulatnia się, zamieniając się na parę węglową.

Wszystkie odmiany węgla są niezmiernie wytrzymałe na działanie wilgoci, wody i ciepła — dlatego węgiel kamienny mógł przechować się w łonie ziemi od czasów bardzo odległych i w niczym się nic zmienił.

Żaden gatunek węgla nie rozpuszcza się ani w wodzie, ani w innych cieczach, zwykle używanych do rozpuszczania, np. w kwasach tak silnych, jak kwas siarczany, w spirytusie, benzynie i t. p. Jeśli jednak przetopimy żelazo i we wrzące rzucimy kawałek węgla kamiennego, to rozpuści się on, jak .sól w wodzie, zniknie w masie żelaznej, jeśli w roztopioną masę żelazną wrzucimy dużo węgla, a potem ciecz wrzącą przestaniemy ogrzewać i ostudzimy, to żelazo skrzepnie, stwardnieje, a zastygając, pokryje się drobnymi kryształami ciemnymi, które przy bliższym badaniu okazują się grafitem. A więc węgiel rozpuszcza się w żelazie roztopionym i wydziela się ze stygnącego żelaza, ale w postaci kryształów granitu.

Tym sposobem uczeni doszli do przekrystalizowania węgla kamiennego, to jest do zamieniania bezkształtnych, zanieczyszczonych brył węgla kamiennego na kryształy grafitu, będące węglem czystym.